KONYA’DA GÜL AÇAN BELH GONCASI

Dinle neyden, duy hikâyet eyliyor;
Ayrılıklardan şikâyet eyliyor.
Der: Kamıştım, bağrımı el dağladı.
Her duyan feryâdımı hep ağladı.
İsterim; aşk göz göz etsin sîneni,
Söylerim; dert neymiş, anlarsın beni.
Bir garip, düşmüşse yurdundan cüdâ.
Yurduna dönmek diler, her dâimâ.
Her kesimden halk içinde ağladım.
Arlı, arsız seçmedim, bel bağladım.
Sandılar onlar bana yâr oldular;
Sırlarımdan da haberdâr oldular.
Âh-u zârımdan değil sırrım uzak,
Gözde fer ister ve sağlam bir kulak.
Tendedir can, ten ve cân ayrı değil.
Cânı görmek, kimsenin kârı değil.
Yel değil, âteş bu nâyın nâlesi,
Kimde âteş yoksa, vîran hânesi.
Aşka düştü, odlara tutuştu ney,
Aşka düştü, aşk yüzünden coştu mey.
Yardan ayrılmışa ney, sırdâş olur,
Perdeler yırtar, visâle yol bulur.
Çünkü ney, hem bir zehir, hem panzehir!
Sırdaş amma, yîne her dem özlenir!
Ney verir hep kanlı yollardan haber.
Nîce bin çılgınca aşktan bahseder.
Aşkı yoklar, akla hâldaş olmadı.
Dil, kulaktan başka sırdaş bulmadı.
Gam yüzünden günlerim ûzar gider.
Gün ve dert yoldaş olur, bîzâr gider.
Böyledir, günler geçer, yıllar biter.
Ey temiz dost’ Sen yaşa, var ol, yeter!
Canlılar kanmış suya, kanmaz balık,
Geç gelir kısmetsize nîmet, yazık!
Olgunun hâlinden anlar sanma, ham.
Söz uzar, kesmek gerektir, vesselâm!